Ik vraag me, in een onbewaakt ogenblik, wel eens af hoelang ik nog de lof zal moeten zingen van Mehmet Polat, vooraleer de goegemeente de naam zal oppikken en de man de plaats zal toekennen, die hem toekomt. Oei…dat klinkt haast agressief en zo is het helemaal niet bedoeld, maar ik zou heus wel willen dat iedereen met oren aan z’n kop de muziek van deze Turkse Amsterdammer zou leren kennen. Daar kan deze nieuwe plaat -zijn zesde, als ik dat goed bijhield- alvast een aardige steen toe bijdragen, want ook deze is weer absoluut top. Dat Polat tot de beste Ud-spelers van vandaag behoort, is al even geen geheim meer, maar wat een beetje minder bekend is, is dat de man de Ud een nieuwe stem geeft, een nieuwsoortige klank, helemaal afgestemd op de huidige, kosmopolitische tijd.

Op deze plaat laat Mehmet zich omringen door wat stilaan zijn vaste begeleidingsband genoemd mag worden, al valt hij in talloze andere settings te bewonderen. Mike Roelofs op piano, Daniel Van Huffelen op staande bas en Martin Hafizi op drums…het lijkt voorwaar op de samenstelling van een jazz-trio en dat is het ook. Wat Mike Roelofs al allemaal op zijn palmares heeft staan, van impro-jazz tot theaterliederen, hij maakte en speelde het allemaal. De wieg van Martin Hafizi stond weliswaar in Bulgarije, maar hij woont al geruime tijd in Rotterdam en maakt flink school in de jazzwereld, onder meer bij het Half Easy Trio. Daniel Van Huffelen kennen we dan weer van bij het Amsterdams Andalusisch orkest en als je al dat talent bij elkaar optelt, dan kom je vanzelf uit bij het begrip ”supergroep” en een band van die klasse is nodig om aan de slag te kunnen gaan met de composities van Polat.

De plaat is, zoals gebruikelijk bij hem, een lang werkstuk, dat best wel enige moeite vraagt van de luisteraar, maar die zich met elke luisterbeurt een beetje meer open plooit. Ik besef het wel: zeventig minuten muziek, vaak in van die “afwijkende” ritmes, zoals we die leerden kennen via de muziek uit het Oosten…het vergt wat inspanning voor oren die in vierkwartsmaat gevormd zijn, maar wat Polat en de zijnen hier te bieden hebben, is noch min, noch meer indrukwekkend. Het samenspel van de vier klinkt helemaal naturel en de melodielijnen die uitgetekend worden, verankeren zich mettertijd helemaal in je hoofd. Ik denk nu bij voorbeeld, aan “Groove Stories”, waarop gasttrompettist Gijs Levelt erg sterk uit de hoek komt, mar ook aan “Landed Together”, waarvoor de duduk van meester Vardan Hovanissian ingehuurd werd. Dat zijn stukken muziek, die echt wel indruk maken. En daarmee heb ik niks negatiefs bedoeld tegenover nummers als opener “Introspection”, een heel gevoelig, peinzend lied of het huppelende “Ladybird”, dat alles in zich heeft om mensen te overtuigen om deze plaat te leren kennen.

Mehmey Polat is een heerlijke muzikant: open oog en oor voor alles en iedereen, maar met een dermate sterk ontwikkelde persoonlijkheid, dat hij alles naar zijn hand weet te zetten en er de stempel “Polat” op achter te laten. Als u bij machte bent om u daar voor open te stellen, ontdekt u een prachtplaat, waarop de meer dan manifeste virtuositeit helemaal ten dienste gesteld wordt van de compositie. De mensen hier spelen niet alleen gelijktijdig, ze spelen vooral samen en dat levert zeventig minuten uitstekend luisterplezier op. Ik herhaal het nog één keer: gun uzelf een cadeau en ga Mehmet Polat ontdekken. Ik beloof het u: uw leven als muziekliefhebber zal nooit meer hetzelfde zijn !

(Dani Heyvaert)